Regisseuse Franny Armstrong over de eerste milieuverantwoorde film.
 

“We hebben alles uit de kast gehaald om onze ecologische voetafdruk te beperken”. De Britse Franny Armstrong benadrukt het nog maar eens: “Ik ben filmmaakster, maar bovenal milieuactivist.”
  

Armstrong is het brein achter de klimaatrampenfilm The Age of Stupid, die in september 2009 in 64 landen tegelijk in première ging. The Age of Stupid is een raamvertelling (verhalen–in-een-verhaal), die begint in 2055. De laatste man op aarde (Oscar-genomineerde Pete Postlethwaite) kijkt via digitale ‘archiefbeelden’ verbijsterd terug op onze collectieve onmacht om de allerwegen voorspelde klimaatcatastrofe te keren.
Die zogenaamde archieffilmpjes zijn feitelijk stukken klimaatdocumentaire, die Armstrong de afgelopen jaren heeft geschoten: zes persoonlijke levensverhalen van mensen in onder meer Nigeria, het Alpengebied en India.
 

Groene loper

Hoewel gemengd ontvangen – de groene incrowd was euforisch, nuchtere filmcritici minder – markeert The Age of Stupid een nieuw geluid in de filmwereld: voor het eerst werd bij de productie consequent op alle milieuaspecten gelet.
De wereldpremière was een wereldwijd uitgezonden groen spektakel. De première-tent in New York draaide op zonneënergie. De celebs arriveerden met schone voertuigen bij de ‘groene loper’. Belangrijker was dat Franny Armstrong iets deed wat nog niemand voor haar had aangedurfd: in de titelrol keurignetjes uitrekenen hoezeer de filmproductie het milieu precies had belast.
 

Grootvervuiler

Je staat er niet zo bij stil, maar de filmindustrie is een grootvervuiler, en dan vooral de filmproductie zelf. Ga maar na: duizenden decorstukken, supersterke lampen, vliegreizen en sloten chemicaliën voor het ontwikkelen van duizenden kilometers film. Maar ook in Hollywood heeft ‘eco’ toegeslagen. Europa, Bollywood in India en Nigeria zijn nog niet ontwaakt, maar de Australische en Britse filmbranche gaan eveneens op groen.
 

Zonder grote lampen

De milieuthriller The Day after Tomorrow uit 2004 geldt als de eerste ‘klimaatneutrale’ Hollywoodfilm. Maar dat was alleen omdat de CO₂–uitstoot ‘gecompenseerd’ werd door bosaanplant en andere milieumaatregelen.
“Wij hadden het gemakkelijker”, beseft Armstrong: “Bij ons was het speelfilm-element beperkt. Het merendeel is documentaire. Documentaireteams zijn klein en werken niet met rolfilm, maar digitaal. Ook konden wij alles af zonder grote lampen, met natuurlijk licht.”
 

Alleen openbaar vervoer

Met strenge hand leidde Armstrong haar team naar een totale ‘CO₂-voetafdruk’ van 94 ton. Nog altijd indrukwekkend, maar toch een schijntje vergeleken met de 10.000 ton voor een gemiddelde Hollywoodprent. Zie ook: www.ageofstupid.net en www.notstupid.org
“Door in verre landen plaatselijke crews te gebruiken, bespaarden we reiskilometers. Verder reisden we alleen als het moest, en alleen met openbaar vervoer. Eén keer heeft dat discussie gegeven. We moesten naar de Alpen. Per vliegtuig kon dat voor een paar tientjes, maar treinkaartje gingen ons budget aanvankelijk te boven, maar één van onze honderden privé geldschieters heeft dat bijgepast.”
 

Hoofdverhaal en verwante stukken: zie...